سرریز های توله خرس

***

یه بازی ای هست چند روزه همکارا سرگرمش هستن. احتمالن دیده باشی. توی پنجره اینترنت اکسپلورر باز میشه. یه فضاییه با چهار تا مستطیل آبی که توش حرکت میکنن و یه مستطیل قرمز که باید با ماوس نگهش داری و حرکتش بدی. هرچی زمان میگذره حرکت مستطیلای آبی تند تر میشه. با برخورد مستطیل قرمز با هر کدوم از آبی ها و یا با دیواره فضا، بازی تموم میشه و مدت زمانی که تونستی وضعیت رو حفظ کنی نشون داده میشه. بیشترین رکورد بین همکارا 21 ثانیه بود. رکورد میزنن به هم نشون میدن. من خودم چند بار امتحان کردم تا 14 تونستم. دیروز سرهنگ مشغولش بود. رکوردو جابجا کرد. به یکی دیگه گفت. رفتم پیشش گفتم بده ببینم. یه کپی از فایل بازی گرفتم. با نوت پد بازش کردم. همه ش اونجا بود. سرچ کردم time. یه فرمول واسه محاسبه زمان داشت که مخرجش هزار بود. یه صفر از هزار زدم. شد صد. سیو کردم. ران کردم. بعد از دو-سه بار امتحان گفتم بفرما. حالا تونستید رکورد منو بزنید. 104 ثانیه. هنوز نمیدونم این حرکتم چیزی از جذابیت بازی براشون کم کرده یا نه. حالا منظور؟ زندگی. زندگی واقعی. کاشکی همینقدر قاعده مند و دو-دو تا چهار تا بود. کاش کارا خوب پیش میرفتن. نتیجه برعکس اون چیزی که میخوای نبود. ولی یه شباهتی هم داره. چیزایی که من دنبالشونم، خیلی وقته رکوردشون زده شده. چیزی نیست که ارزش هم کشیدن و تلاش زیاد رو داشته باشه. اگه باشه هماینقدر دور از دسترسه که کلن امیدی نمیمونه. من همچنان 14 هستم و بقیه دور و بر 30 میچرخن. بماند که 104 هم داریم. هرچی. فعلن در و دیوارو نگا میکنم.