سرریز های توله خرس

وقتی سیاهیش طولانی و ادامه دار باشه، مثل یه طناب که یکی از رشته هاش سیاهه، چند ثانیه بیشتر لازم نیست که ذهنت بره پیداش کنه و بهت خبر بده. اصلن یه طرح تری دی از کل قضیه بهت میده. بگه بفرما. همینه. اصلن این خود خود طناب دارته. باهاش دوست شی بهتره. اصلن کلن بهتره. خیلی ناپلئون بناپارت وار که راحت تر شه. اینجام بگیر سنت هلن. هومممم؟

نور اتاق خواب همسایه ست از اون ور حیاط خلوت؟

نه. زیادی سفیده و اگه از اونجا بود میفتاد روی دیوار روبروی پنجره، نه اینجا.

فهمید. خواست مطمئن شه. خم شد و سرشو گرفت توی مسیر نور. از پنجره بیرونو نگا کرد. ماه بود. گرد و روشن. چند تا خاطره از راه رفتن زیر نور ماه کامل داشت. فردا شب میتونست خاطره جدیدی باشه. 

طی چند دقیقه بعد، بهتر دید که نباشه.

آشفته ام. به طور مشخصی سر در گم هستم. یک هدف دارم و چند راه برای رسیدن. هر راه با سختی ها و چند راهی ها و پیچیدگی های خودش و من فقط تا پیچ اول هر کدام را میبینم و نه حتی یک قدم فراتر. نمیدانم انرژی ام را روی کدام خرج کنم که به موقع برسم، که به بن بست نخورم. 

چیزی که لازم دارم؟ یک عروج. بروم خودم و مارپیچی که تویش هستم را از بالا ببینم. یک خط بکشم از جایی که هستم تا خروجی. بعد باز خودم بشوم و همان راه را دنبال کنم، مطمئن از اینکه راه درست را میروم.

پ.ن. دیشب شاد بودم. بعد از مدت ها. شادی و خنده واقعی. قدردانم.

صبحانه با نون سنگک. آآآآآه :)))

یه خونه باشه. یه خونه قدیمی نیمه ویرون از سنگ و چوب و آجر قرمز. یه گوشه ش یه نیمکت باشه. رو به دیوار. بشینیم رو نیمکته و خیلی محو علفی که لای سنگا زنندگی میکنه رو نگا کنیم و ذهنامونو همراه ذره های غباری که توی باریکه نوری که از سوراخ سقف میاد دیده میشن پرواز بدیم. بودن همو از نوسان ملایم شونه هامون که به هم چسبیده بفهمیم و گذشت زمانو از عوض شدن جای عنکبوت روی تارش. از اتاق بغل صدای باب دیلن بیاد. آروم و یه کم بم.

پ.ن. موزیک زمینه رو یه بار تحمل کنید دست کم. ارزششو داره. ارزش همه چیزو داره

چایی که هیچی، حتی یک لیوانم پیدا نشد توی دفتر. واسه همین بعد از تست دعوت پ به چایی رو قبول کردم. از سیاهکل پرسیدم و از کوهپایه و جنگلای بکر گفت و درختای بلند و صدای پرنده ها و اینکه بدون وسیله سخته و من بی صدا آه کشیدم.

دیشب "ترومن شو" رو دیدم. به یاد پر و بال در آوردنم. نجات دهنده گفته بود "ترومن نمیدونست وقتی از استودیو بره بیرون، وارد یه استودیوی بزرگتر شده". 

دو- خوب نیستم و شک ندارم اشکال از خودمه. زیاد فکر میکنم به اینکه چاره چیه. ولی بی فایده ست. هر بار فکرم هزار شاخه میشه و هرز میره و کور میشه و گم میشه. میترسم وقتی خسته و شکسته به آخر خط رسیدم یکی پیدا شه که بگه ترمز دستیو نخوابوندی. کاش پیدا نشه.

سه- فنس بین ما و دریا کمتر از ده متر داره که کامل شه. دو سه شبه میرم کنار آب. هر بار سازم زیاد دووم نمیاره و تو رطوبت جهنمی اینجا خفه میشه. دیشب، با دیدن هیبت پشه ای که میخواست ایزار حفاریشو توی بازوم فرو کنه به حالت فرار برگشتم اتاق. فعلن بیخیال دریانشینی های شبانه و اهلی کردن ساز.

چهار- یک ماهی هست که دستم توی آتله. نه دو های شبانه، نه استخر، نه ماهیگیری که خودش احتمالن عامل مصیبت بود. فیزیکی یا ماورایی. هر چی. امشب میرم استخر. گور بابای دست و گلو. 

پنج- یکشنبه میرم مرخصی. یکشنبه میرم و دوشنبه تولد آبجی کوچیکه ست. دوست دارم کادو بدم بهش. ولی بلد نیستم.

شیش- هشتاد درصد موارد جنسی که فروشنده بهت ارائه میکنه چیزی که میخوای نیست. صبور باش. شامپو بجه جانسون هیچ ویتامین و پروتئینی نداره.

پ.ن. بله. هر کسی ممکن است روزی کامنتی داشته باشد که دلش نیاید تاییدش کند. 

از قدیمی ها- نوشته شده در یکشنبه سی ام مرداد 1390 ساعت 19:9

آره.خبر دار بودن از زجر کشیدنش درد داره. این که بدونی هر چیزی و هر اتفاقی توی اطرافش یه ضربه ست به کشتی شکسته ای که ازش مونده. 

کاشکی همون بار مرده بود. تصمیم خودش بود. چیزی به جز ادامه زجرو از دست نمیداد. خودشم همینو میگفت

پ.ن. گوگل ریدر هم تعطیل شد. برای همیشه. پذیرای پیشنهاد های انبوه پیگیران این خانه در زمینه انتخاب فید ریدر جدید هستم.

یه کابوی آشنا. همون اول شناختمش. نه از قیافه ش، که قیافه ها اصلن یادم نمیمونه. از پیرهنش. یه پیرهن طبیعتن آستین بلند و ضخیم نخی، که چیزی که متمایزش میکرد دو تا دایره سقید هم مرکز بود. درست جایی که قلب هست. یاد صحنه اعدام افتادم، و علامتی که روی قلب محکوم نصب میکنن که جوخه آتش اشتباهی چشم سوم رو هدف نگیره. 

بهش گفتم تو که چند روز پیشم فلان جا بودی. خراب کردی. چطور گذاشتن باز بیای؟ شاید کنسل شده باشی. ولی نشده بود. شانس آورده بود.

ساعت 10:00

بازم خراب کرد. بازم التماس و خدا و پیغمبر و چی و چی. ازش خواستم اصلن توی این فازا نره. گفتم با این متریال نمیتونی. این کاره نیستی.

 ساعت 10:40

باز اومد. خوشحال بود. گفت میرم فلان جا تست میدم مشغول میشم. چند کیلومتر اونورتر. اونجا میتونست. دست داد و رفت. چند دقیقه بعد دیدمش. چند صد متر دور تر. داشت میونبر میرفت. پیاده زده بود به چاک پر شیب تپه روبرو. مثل یه گاوچرون که داره میره دنبال سرنوشتش. خوشحال شدم. 

ساعت 10:50

گوشیو قطع کردم. گور بابای ماشین و راننده. گفتم حروم زاده. پیاده زدم به جاده. پشت به تپه ای که گاوچرون ازش رفته بود بالا.

***

همون جا که b نمیمیره، روند اتفاقا از مسیری که باید میرفته خارج میشه. آخر کار که b میمیره، همه چیز درست میشه.

ربطش؟...

از قدیم نوشته ها. نوشته اصلی نوشته شده در سه شنبه هشتم شهریور 1390 ساعت 23:19

***

تحمل اینجا داره کم کم غیرممکن میشه. نمیتونم تمرکز کنم و چیزی بخونم. نمیتونم توی خودم فرو برم و بنویسم. با خودم بیگانه شدم. همین

چند تا قند (یا حتی یکی) توی لیوان چای بندازید. در لحظه های اول دو تا اتفاق می افتد. یکی حل شدن سطح قند در آب و تشکیل یک لایه نازک آب اشباع شده از قند (من دوست دارم به این مایع غلیط بگم ویسکوز) بر روی سطح قند است . دوم هم ضعیف شدن پیوند بین بلورهای قند در اثر تماس با آب. نتیجه نیروی شناوری هوای محبوس درون قند بر نیروی پیوند بین بلور ها غلبه میکند و حباب های ریزی از قند خارج میشوند، در حالی که حبه قند به تدریج از هم میپاشد. معجزه اینجاست. هر حباب موقع خارج شدن از قند، راهی ندارد به جز اینکه از میان لایه ویسکوز عبور کند.وقتی حباب از ویسکوز عبور میکند و به سمت سطح چای حرکت میکند، مقداری از ویسکوز را هم با خودش میبرد. در طول مسیر، این ویسکوز به تدریج از حباب جدا میشود. نتیجه اینکه حباب بالا میرود و یک دنباله لزج از خودش بر جای میگدارد که به علت بیشتر بودن چگالی ویسکوز از آب، به آرامی به پایین لیوان سقوط میکند. تکرار این صحنه دیدنی میتواند تا یک دقیقه هم ادامه داشته باشد. 

 The disease had sharpened my senses --not destroyed --not dulled them. Above all was the sense of hearing acute. I heard all things in the heaven and in the earth. I heard many things in hell. How, then, am I mad? Hearken! and observe how healthily --how calmly I can tell you the whole story

The Tell-Tale heart- Edward Allan Poe

تیک تیک تیک تیک تیک ...

این بچه به یک دست یاری دهنده احتیاج دارد

وگرنه روزی مرد جوان خشمگینی خواهد شد

نگاهی به خودت و من بینداز. این قدر کور هستیم که نمیبینیم؟ خیلی راحت سرمان را میچرخانیم و سمت دیگری را نگاه میکنیم؟

---

In the Ghetto- Elvis Presley

بلاخره روزی خسته میشود از نقش بازی کردن، ماسکش را می اندازد و به گوشه ای تاریک پناه میبرد. در خودش مچاله میشود و با صورتی کج و در هم فشرده میخندد و اشک میریزد. قهقهه میزند و زار میزند، در حالی که چشمهای بسته اش چیزی نمیبینند و  گوشهایش جز صدای خودش را نمیشنوند. 

آری، دیوانه از قفس خواهد پرید، و روز بعد ساعت هفت و سی و پنج دقیقه دوباره به تراکم بویناک مترو قدم خواهد گذاشت.

از قدیم نوشته ها- نوشته شده در یکشنبه هجدهم دی 1390 ساعت 19:23